Վարուժան կարդալիս` իմ մեջ գտնում եմ հայրենասեր մարդու կերպարը: Աչքերիս առջևով անցնում են կադրեր: Մտքումս երգում եմ ՙՙ«Երազ իմ երկիր հայրենի» երգը: Հայրենի, որտեղ ես ապրում եմ, սակայն այն երազ է ինձ համար: Ուզում եմ ապրել իմ Հայրենիքի հոգում: Դառնալ մի մասը նրա: Մտնել աշխարհը քաջ զինվորի ու լինել մարտիկը իմ երկրի: Բայց և այնպես վախենում եմ մտքից՝ չեմ ուզում լինել պարտված: Կոտրված ու հուսախաբ եղած հայ: Ւմ կոչումն այդ չէ: Ես չեմ ծնվել մարտիկ լինելու համար: Ես չեմ ծնվել ընդմիշտ հաղթող լինելու համար: Կյանքում լինում են անկումներ, լինում են նաև բարձունքներ, բայց մենք երբեք չենք մնում նույն տեղում: 
Ես հիմա էլ, ինչպես առաջ սիրում եմ հետևել, արևի մայր մտնելուն, ներսովս զգալով, թե ինչպես է գիշերը մոտենում... Այնքան դանդաղ և այնքան հիշառժան: Այդ րոպեներին իմ մտքերում, ես երազում եմ իրական հրաշքի մասին...: Հրաշքի մասին, որը հեքիաթային փայլ է տարածում իմ աչքերից: Սերը գալիս է անձայն... Հեռանում նույնպես անձայն: Հազարավոր գիշերներում և ցերեկներում այն լսում է քո կանչը և գալիս է քեզ մոտ
Համո Սահյանը մեր այն բացառիկ գրողներից է, ով գրում է այնպես, որ թախիծն ու ժպիտը հասկանալի ու հասանելի է դառնում շարքային ընթերցողի համար:
Երբեմն մտածում եմ սահմանների մասին: Մտածում եմ, թե որն է սահմանը, մի՞ թե չկա այնպիսի մի բան, որը սահմաններ չի պահանջում:
Ռաֆայել Իշխանյանն ասում էր, որ ուսուցչից նեղանալը անմտություն է: Նեղանալն անմտություն է: Ես լրիվ համաձայն եմ, բայց կբարձրաձայնեմ, որ ընկճվելն ավելի հաճախ է պատահում: Նեղանալը ընկճվելուց ավելի ցավոտ չէ ինձ համար: Ուսուցիչ նշանակում է ուղղորդող: Նրանից իրականում այնքան բան է կախված: Նա է տրամադրություն ստեղծողը: Տրամադրություն բարձրացնողն ու իջեցնողը: Հույս տվողն ու կոտրողը: Ամեն առավոտ մի յուրահատուկ սպասումով եմ տանից դուրս գալիս: Այն մեծ սպասումով, որ գնալու եմ դպրոց, այն դպրոցը, որը ինձ հարազատ տան պես է: Որտեղ ինձ սպասում են... Որտեղ ինձ լսում են նույնիսկ այն ժամանակ, երբ ես լուռ եմ...
Մարդիկ շատ տարբեր են: 