Դանիել Վարուժանը հայ զինվորի տեսքով գրող է ինձ համար:
Վարուժան կարդալիս` իմ մեջ գտնում եմ հայրենասեր մարդու կերպարը: Աչքերիս առջևով անցնում են կադրեր: Մտքումս երգում եմ ՙՙ«Երազ իմ երկիր հայրենի» երգը: Հայրենի, որտեղ ես ապրում եմ, սակայն այն երազ է ինձ համար: Ուզում եմ ապրել իմ Հայրենիքի հոգում: Դառնալ մի մասը նրա: Մտնել աշխարհը քաջ զինվորի ու լինել մարտիկը իմ երկրի: Բայց և այնպես վախենում եմ մտքից՝ չեմ ուզում լինել պարտված: Կոտրված ու հուսախաբ եղած հայ: Ւմ կոչումն այդ չէ: Ես չեմ ծնվել մարտիկ լինելու համար: Ես չեմ ծնվել ընդմիշտ հաղթող լինելու համար: Կյանքում լինում են անկումներ, լինում են նաև բարձունքներ, բայց մենք երբեք չենք մնում նույն տեղում: Մենք շարժվում ենք առաջ՝ հիշողությունները չմոռացած:
Հայրենի ոգին
Հայր օրհնե
No comments:
Post a Comment