Երբեմն մտածում եմ սահմանների մասին: Մտածում եմ, թե որն է սահմանը, մի՞ թե չկա այնպիսի մի բան, որը սահմաններ չի պահանջում:Ինչո՞ւ չկան զարթուցիչներ մտքերի, որոնք կարթնացնեն իմ մեջ ցանկություն երազելու:
Ինչո՞ւ չկան լամպեր աչքերիս համար, որոնք կվառեն լույսեր իմ մութ ճանապարհին:
Ես մի անծանոթ եմ, ում ճանաչում են շատերը, ում սիրում են շատերը, միգուցե շատերն էլ ատում են, բայց ահա նա քայլում է իր հիշողությունների ստվերի ետևից:
Մի անգամ ինձ արթնացրեց անձրևառատ առավոտը, երբ մռայլ ամպերը նայում էին իմ լուսամուտին: Ու ամենը, ինչ ես հիշում էի՝ ոչինչն էր...
Ու ժամերն էլ ասես կանգ էին առնում այդ հորդառատ օրվա մեջ:
Ես կանգնած իմ լուսամուտի առջև՝ սպասում եմ ինձ հարազատ ձայնի տիրոջը: Բայց նա հիմա քնած է: Կամ էլ որպես հրեշտակ հոգ է տանում այն մասին, որ բնությունը արթնանա քնից:
Ամեն մեկն ունի քնից արթնանալու իր պատճառը ... Իմը արթնանալն ու քեզ սպասելն է...
No comments:
Post a Comment